ΠΕΤΑΓΜΑ

Το πέταγμα σε μια στιγμή 

Ενός τοξότη με ανεμώνες 

Σε αόρατων ιππέων 

Οι σπόνδυλοι της ηχούς 

Οι αμμουδιές οι λησμονημένες 

Από τα βρεγμένα χείλη της ποίησης 

Τα ακατανόητα πουλιά 

Παιγμένα στα ζάρια του παρισινού καφενείου 

Μιας γυναικός το βύθισμα 

Στο λυρικό κύμα του προφήτη 

Ουράνια έκταση μελλούμενη προσφορά

Των ντόπιων εικόνων η μέθη 

@Χ.Π. Σοφίας 

Yves Klein 

Βεγγαλικά

Η μεταμόρφωση σε άγονα λιβάδια έσυρε το χορό των θερισμένων ρόδων 

Μιας ξένης γης το ηλιοβασίλεμα ερωτεύτηκαν τα βατράχια και ο στρατός των μυρμηγκιών 

Σε δύσκολους καιρούς η λαιμητόμος νοστάλγησε μια άνοιξη δίχως βλάστηση και αστέρια με τη γύρη των ελαφρυντικών 

Πασχίσαμε να μοιραστούμε τις σταγόνες της βροχής και έτσι το τέλος δε μας βρήκε 

Αφήσαμε τους λύκους στην εξορία για να μην μας πονάει η ερημιά και η στατιστική της κοινής γνώμης 

Κοιτώντας τους αρλεκίνους να κουνούν τα χέρια τους καλύτερα από τους χορευτές 

Αφήσαμε το ταξίδι ένα απόγευμα στου θυρωρού τα μάτια και με τη ψυχή μας διαλέξαμε χρώμα από το εγώ των βεγγαλικών

@Χ.Π. Σοφίας

Peter Max

Προβολή

Από το κορμί σου γράφω ποιήματα

με ανήσυχο πνεύμα 

διατηρώ στο ενεχυροδανειστήριο το όνειρο 

προτού το θαμπώσει η απώλεια η θρησκόληπτη 

το ξύλινο αλογάκι της ηθοποιού και του ραδιοφώνου 

το βραδινό τιτίβισμα με παρηγορούν 

από το άδειο μπαλκόνι με τις φτερούγες της νηπιαγωγού 

ψάχνω τα ζαχαρωτά των ελαφρών ηθών 

και το ελάφι του καθρέπτη με φωνάζει κοντά του 

ας κρατηθεί λίγο ακόμα το σκοτάδι και οι πόρτες 

με τα προσχήματα να συνηθίσουν το άπειρο 

για να ξεκινήσει η κινηματογραφική προβολή

@Χ.Π. Σοφίας

Leon Ferrari

ΕΙΚΑΣΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΒΑΡΑΒΒΑ

Τι απέγινε ο Βαραββάς; Ρωτάω αλλά κανείς δεν ξέρει

Μόλις του έβγαλαν τις αλυσίδες άρχισε να περπατάει προς έναν φωτεινό δρόμο

θα μπορούσε να 'στριβε δεξιά να πήγαινε ευθεία να 'στριβε αριστερά

να στριφογύριζε επί τόπου να έκραζε χαρούμενος σαν κόκορας

Αυτός ο Αυτοκράτορας της κεφαλής και των χεριών του

Αυτός ο Κυβερνήτης της αναπνοής του

Ρωτάω γιατί με κάποιο τρόπο συμμετείχα και εγώ στα γεγονότα

Παρασυρμένος απ' τα πλήθη μπρος στο παλάτι του Πιλάτου φώναζα

μαζί με τους άλλους ελευθερώστε τον Βαραββά ελευθερώστε τον Βαραββά

Όλοι φώναζαν κι εγώ μονάχα αν σιωπούσα

όλα θα γίνονταν όπως έμελλε να γίνουν

Ίσως ο Βαραββάς να επέστρεψε στη συμμορία του

Στα βουνά ξέρει να σκοτώνει γρήγορα να λεηλατεί επιδέξια

Ή ν' άνοιξε ένα εργαστήριο αγγειοπλαστικής

και τώρα να καθαρίζει τα αιματοβαμμένα του χέρια

στον πηλό της δημιουργίας

Μπορεί να 'γινε νεροκουβαλητής ή μουλαράς ή τοκογλύφος

Ή πλοιοκτήτης – μ' ένα δικό του πλοίο να πήγε ο Παύλος στην Κόρινθο

ή – τίποτα δεν αποκλείεται –

πολύτιμος κατάσκοπος στην υπηρεσία των Ρωμαίων

Κοιτάξτε και θαυμάστε τα ιλιγγιώδη παιχνίδια της μοίρας

Γεμάτα ευκαιρίες δύναμη και χαμόγελα της τύχης

Αλλά ο Ναζωραίος

απέμεινε μόνος

δίχως επιλογή

μ' ένα απόκρημνο

μονοπάτι

ματωμένο.

SBIGNIEW HERBERT

Βυζαντινό

Πρόσωπα βυζαντινά μιας πορνογραφικής ευχαρίστησης 

Σε ένα τοπίο κλειστό με τη σελήνη φυλακισμένη ασκητική

Χορευτικοί δισταγμοί αποχρώσεις βασανιστικές ερωτευμένες με κινεζικές φορεσιές

Για λίγο οι σοφιστές παγιδευμένοι στο κίτρινο με τη θλίψη του ασημιού 

Παίρνουν από τις σκιές τη μοναχική ηρεμία του αστρικού ταξιδιού 

Πρόσωπα βυζαντινά κέρινα στο πανδοχείο των χαμένων βημάτων

@Χ.Π. Σοφίας

                                          Νίκος Έγγονόπουλος 

Κύκλος

Το πλήθος ήταν πεθαμένο μόνο οι σκιές είχαν την όραση του λευκού τοίχου 

Επιχρυσωμένοι της Εξόριστης Χώρας οι κυβερνήτες σαρκάζαν τους μύθους 

Η καλοκαιρινή εντολή του κύκλου μαγεμένη από τους αστερίες έσβηνε τη φωνή της 

Βρέχονταν με νερό του μέλλοντος οι μισθοφόροι φονιάδες της διπλανής ζωής

Τα ίχνη φυλάκιζαν τις ψυχές σε μικρές εκτάσεις της μουσικής των ραπτομηχανών 

Τα χείλη με τις λέξεις έπαιζαν ξεκλείδωναν τα αθόρυβα βήματα των ψεύτικων σαλονιών 

Πλανόδιες κραυγές σε τρυφερές νύχτες τσακίζονταν και έμενε μόνη της η σιωπή 

Με λιγοστές ισορροπίες οι σκέψεις σκορπίζονταν πριν τα λευκά άνθη μεταναστεύσουν

@Χ.Π. Σοφίας

                                Claude Tousignant

Όνειρα

όταν γελώ στο δρόμο 

τα όνειρα με συνοδεύουν 

η μητρική παλάμη 

αθόρυβα αγγίζει το μέτωπό μου 

ένα πουλί εκεί που φυτρώνει 

ένα λουλούδι με πληγώνει 

είμαστε παιδιά κοντά στη θάλασσα 

και πετάμε βότσαλα στα όνειρα 

γεννηθήκαμε ένα βράδυ 

που στον ουρανό δεν είχε αστέρια 

μόνο πυγολαμπίδες θλιμμένες 

και ανθρώπους δίχως μάτια

@Χ.Π. Σοφίας

Isidore Isou