Η ΤΕΧΝΗ - δοκίμιο 01

Η τέχνη είναι ανατρεπτική δεν οδηγείται από το πεπρωμένο. Αναπτύσσει την επιθυμία όχι για να ανακαλύψει την έκπληξη αλλά το μέλλον της. Η συναισθηματική φωνή της δεν είναι παράλογη δεν είναι και λογική. Δεν παρατείνει τη φαντασία μεγαλώνει το όνειρο. Η ψυχανάλυση δε μπορεί να την οριοθετήσει ώστε να την αναλύσει μόνο να την ακολουθήσει ώστε να διευρύνει η ίδια όχι το έδαφος της αλλά τον ουρανό της. Αυτό που ερεθίζει το βλέμμα στην τέχνη ερεθίζει ταυτόχρονα και το ονειρικό υποσυνείδητο και γίνεται η συγκινησιακή φωνή του τραγικού που ταυτόχρονα δυναμώνει και αποδυναμώνει τη σκέψη και την οδηγεί έξω από την επιθυμία δημιουργώντας νέα πραγματικότητα.
Το να μεταβάλεις ώστε να προσαρμόσεις αυξάνεις την προσαρμοστικότητα και καταστρέφεις την ανατρεπτικότητα.
Η τέχνη δεν οδηγεί δεν οδηγείται κάθε φορά ακόμα και στην επανάληψή της είναι άλλη όχι διαφορετική και γι αυτό δεν παραμένει για να γίνει ελεγχόμενη. Δεν υπηρετεί δεν υπηρετείται άρα ως ζωντανή και σε συνεχής κίνηση δεν κωδικοποιείται και δρα με τι φρενίτιδα του ατέρμονου διαλόγου που αιμορραγεί ώστε να διχάσει και να εξελίξει το διάλογο των ερωτήσεων και όχι των απαντήσεων. Ο ρυθμός της δε γίνεται μηχανισμός γιατί απομακρύνεται από τον καθρέπτη μεταφυσικά και επανέρχεται φυσικά δίχως τα όρια των δυο και εναντίον της κυρίαρχης αίσθησης. Είναι φορές που η τέχνη τρομάζει την ηθική της σκιάς και είναι φορές που φοβίζει το είδωλο αλλά προσφέρει απλόχερα τη σκηνή για δημιουργία και κοινωνική συγκίνηση.

@Χ.Π. Σοφίας