Εκπυρσοκρότηση

Μετά από σχεδόν 15 χρόνια λογοτεχνικής σιωπής εκδίδω το δεύτερο βιβλίο μου με μικρά πεζά με εξώφυλλο πάλι έναν πίνακά μου από τις εκδόσεις Κονιδάρη τον Νοέμβριο του 2014.
Εκεί υπάρχουν μικρά πεζά με πεζοποιητική γραφή που γράφτηκαν όλα την εξεγερτική χρόνια του 2011.
Και αυτό το βιβλίο είναι σχεδόν εξαντλημένο (ελάχιστα αντίτυπα υπάρχουν στα βιβλιοπωλείο των εκδόσεων στη Τοσίτσα και ίσως σε κάποια βιβλιοπωλεία) και συνομιλώ με την εκδότρια για κάποια επανέκδοση ως το καλοκαίρι.

ΖΩΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΓΓΕΛΟΣ ΞΩΤΙΚΟ

Γεννήθηκε μέσα σε λίγες μόνο σειρές και την αίσθηση ότι η φωνή της είχε χαθεί. Ερωμένη. Μετέωρη θεά. Ελεύθερη να γελάει ακόμα και την ύστατη στιγμή. Ορίζει το σώμα της διαβάζει με μισόκλειστα μάτια και ξεχωρίζει από τη μεγάλη τομή στο στέρνο της. Πολλά απογεύματα εκεί στα δυτικά της πόλης κοιτάζοντας τα χρώματα του ουρανού είχε ανοίξει μικρές πληγές στο σώμα της. Ένα πλάσμα με μπλε μάτια αχυρένια μαλλιά και με μια ομορφιά επικίνδυνη την ώρα που ο ήλιος κοματιάζεται στο πρόσωπό της.

ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ

Είδε τη ζωή της αργά το βράδυ. Είχε κάτι από το βάθος του ωκεανού και κοιτούσε έντονα με τα θλιμμένα μάτια της τον καθρέπτη του Σαββάτου. Απουσίαζε το καλοκαίρι ο ιδρώτας ο αλμυρός το φτερούγισμα της ψυχής το σώμα που πολιορκούσε το άλλο σώμα. Αντιστάθηκε στην πολιορκία των λέξεων στην πιθανότητα της σύλληψης της στιγμής και τραβήχτηκε με τρόμο όταν το όνειρο δεν άντεξε τη πραγματικότητα. Έχωσε μια σφαίρα στη θαλάμη και οδηγήθηκε στο θυσιαστήριο του έρωτα την ώρα που η σελήνη βυθιζόταν στο ανερμήνευτο του ανεκπλήρωτου. Ξάπλωσε στο έδαφος μετά από υπερβολική δόση μοναξιάς και κράτησε την αναπνοή της μέχρι να φανεί το μπλε της ανάγνωσης.
Μέχρι να φανεί ο ποιητής.

ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Φύτεψα μια σφαίρα φωνάζοντάς την. Το τέλος της σιωπής κήρυξε τον ένοπλο. Η φωτεινή λάμψη γοητεύτηκε από το κίνητρο της χειρονομίας εκτοπίζοντας οριστικά την ευστοχία της διαδικασίας. Αντιλαμβανόμουν ότι ο γυρισμός μου θα με αποξένωνε από το αλφάβητο του φθινοπώρου. Δεν πρόκειται να αφήσω άλλο την επιλογή να χειρονομεί και να κλέβει ξαφνικά τη χαρά που αυξάνει το χρόνο και προτρέπει τη λογική να παραδοθεί στην απόλυτη σιωπή. Ευτύχησα να διεισδύσω με τον εσωτερικό μονόλογο στο ταξίδι της όρασης και στην καμπύλη του μπλε οι δαίμονες να με σώσουν από τον πνιγμό. Άπλωσα το χέρι μου στην άνω τελεία απεγνωσμένος ικετεύοντας την ιέρεια με τη στάχτη του δάσους στο σώμα της να μου δείξει την έξοδο που βγάζει στον καμβά με τα ηλιοτρόπια. Βρέθηκα μόνος ελλιπής αλλά με τη μέθη της ζωής στην ψυχή μου.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου