Τα φώτα της Kαστέλλας τρέμουν μέσα στα δάκρυά σου, Πρίγκηπα
Οι λόφοι πεθαίνουν πριν από μας, και τα έλη δε θα στεγνώσουν με σένα
Όλα είναι μοντέρνα και όψιμα προς τη Γλυφάδα, όλα κατάφωτα
Στην ψίχα της νύχτας, σχεδόν ανέλπιδα μπορείς να πεις
Kι όμως τα δάκρυα τρέχουνε τώρα ασυγκράτητα
Η σκληράδα στο μοντέρνο γυαλί γίνεται όαση από ατμό και νεύρα
Aπό ανταύγειες μιας διάρκειας που υπάρχει μόνο για σε
Ανάμεσα σε μιαν αγάπη και σ' ένα παγωμένο γιαπί
Θλιμμένος γυρίζω καθώς σουρουπώνει στο Mολύβο
Και στις ακρογιαλιές όπου έσυρες τα μαλλιά σου στις θερμασμένες
πισίνες και στα παλιά αρχοντικά
Και στα τερατουργήματα κάποιας απλοϊκής καρδιάς καθώς βλασταίνει στο
πιο αθώο, στο πιο φιλντισένιο φιλί
Γιατί η ανεύθυνη λέξη σου ούτε καν γράφτηκε, μα θα γραφτεί
Άρχοντα. Πέφτει η νύχτα στη θάλασσα κι όλα είναι λίγα.
H ελπίδα μου είσαι, ένα θρύψαλλο λύπης
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου