Τη σιωπή σου στο αδειανό ξύλινο τραπέζι νοστάλγησα
Μιαν ημέρα που ο ανθισμένος ίσκιος σου με επισκέφθηκε
Η απουσία σου ήρθε με τα χελιδόνια και η όραση μου αστειεύτηκε με τον ανοιξιάτικο καθρέπτη
Η πυρκαγιά της ψυχής μου έκαψε όλες τις λέξεις της μοναξιάς μου
Εσύ στάθηκες τυλιγμένη με τις φωτοσκιάσεις και τα κατάμαυρα μαλλιά σου να ανεμίζουν
Μέθαγα και ξεμέθαγα με ένα τόσο δα ύφασμα που άγγιζα και έτρεμα έτρεμα
Τέλειο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ
Διαγραφή