Την κάμαρην αυτή,πόσο καλά την ξέρω.
Τώρα νοικιάζονται κι αυτή κ' η πλαγινή
για εμπορικά γραφεία.Όλο το σπίτι έγινε
γραφεία μεσιτών,κ' εμπόρων,κ' Εταιρείες.
Α η κάμαρη αυτή,τι γνώριμη που είναι.
Κοντά στην πόρτα εδώ ήταν ο καναπές,
κ' εμπρός του ένα τουρκικό χαλί
σιμά το ράφι με δυο βάζα κίτρινα.
Δεξιά όχι,αντίκρυ,ένα ντολάπι με καθρέφτη.
Στη μέση το τραπέζι όπου έγραφε
κ' η τρεις μεγάλες ψάθινες καρέγλες.
Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι
που αγαπηθήκαμε τόσες φορές.
Θα βρίσκονται ακόμη τα καημένα πουθενά.
Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι
ο ήλιος του απογεύματος τωφθανε ως τα μισά.
...Απόγευμα η ώρα, τέσσερες είχαμε χωρισθεί για μια βδομάδα μόνο...Αλλοίμονον, εβδομάς εκείνη έγινε παντοτινή.
1919
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου