ΑΜΟΡΓΟΣ

Μέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς βλέπω το παιδικό σου 

       πουκάμισο να στεγνώνει 

Παρ' το σημαία της ζωής να σαβανώσεις το θάνατο 

Κι ας μη λυγίσει η καρδιά σου 

Κι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου πάνω στην αδυσώπητη 

     τούτη γη

Όπως εκύλησε μια φορά στην παγωμένη ερημιά το δάκρυ 

       του πιγκουίνου 

Δεν ωφελεί το παράπονο 

Ίδια παντού θα' ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη 

       χώρα των φαντασμάτων 

Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων 

Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας 

Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη

Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ' ένα 

       χαρούμενο χέρι 

Φτάνει ν' ανθίσει μόνο 

Λίγο σιτάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο 

     νερό τα τη σκόνη.