Σάμπως ο χωρισμός να μας τρομάζει:
Πάνω μου εσύ ακουμπάς και πλάι σου εγώ απομένω
κι ας έχει αρχίσει πια να σκοτεινιάζει,—
κ' είσαι εσύ σκεφτικός κ' εγώ σωπαίνω.
Μπαίνουμε σ' εκκλησία κ' εκεί θωρούμαι
ένα ξόδι, μια βάφτιση, ένα γάμο,
και φεύγουμε, γιατί δε θελουμε να δούμε:
για μας το ίδιο δε γίνεται... Τι άλλο να κάνω
παρά ν' ακούω που άτονα αναστενάζεις,
στο κοιμητήρι, πλάι σου καθισμένη,
ενώ στο χιόνι τα παλάτια σχεδιάζεις
όπου θα ζούμε μαζί και χωρισμένοι.
ANNA AHMATOVA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου