Των ποιητών οι κραυγές τους ανέμους της οικουμένης σβήνουν
Με πορφύρα το λυκόφως ξορκίζει το παραλυτικό παζάρι των λύκων
Λουλούδια σιδερένια και φωνές ονείρων άγνωστες
Επιστρέφουν οι δαίμονες από τα μαύρα σκοτάδια
Είμαστε μόνοι με τα χρώματα και τον δυνάστη
Τις μέρες τις γήινες η τέφρα μας μεθάει
Ένα ελάφι στους κήπους με πρόθυμο βλέμμα
Τη βαρύτητα του χρόνου κλέβει από την αγάπη
Και ο τραγοπόδης τις ψυχές της λησμονιάς κομίζει
Η αντήχηση υιοθετεί τα περάσματα τα αθόρυβα
Και ο γκρεμός μένει δίχως φεγγάρι
Δύσκολη η μνήμη και η φωνή της
Σε φέρνει ως το θάνατο με τάματα
Και η θεότητα μέσα στην αστρόσκονη κυλιέται
Δεν έμεινε νεκρός ούτε για δείγμα
Να μαρτυρήσει τη μελωδία την αρχαία
Να δώσει λίγο θειάφι από του Προμηθέα το καλό
Των ποιητών οι ψαλμοί μαζεύουν της άνοιξης τα χελιδόνια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου