Ο ΠΡΩΤΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ

Πάντα πρέπει να ξανάρχεται η αυγή;

Του γήινου η εξουσία δε θα τελειώσει,

Απασχόληση ανίερη κατατρώγει 

τα ουράνια χρώματα της Νύχτας.

Δε θ' αρχίσει να καίει ποτέ, λοιπόν,

του έρωτα η μυστική θυσία;

Μετρημένος ήταν

ο χρόνος στο φώς

και στην άγρύπνια —

μα έξω από χρόνο η βασιλεία είναι της Νύχτας,

κ' αιώνια η ώρα του ύπνου.

Ύπνε ιερέ!

Μη μας δίνεις τόσο σπάνια την ευτυχία,

δώρο της Νύχτας 

σ' αυτή τη γήινη τύρβη της ημέρας.

Μόνο οι μωροί σε παραγνωρίζουν 

και δε γνωρίζουν από σένα ύπνο κανένα 

παρά τον ίσκιο 

που σπλαχνικός πάνω μας ρίχνεις 

στο λυκόφως 

της αληθινής Νύχτας.

Δε σε νιώθουν 

στη χρυσή παλίρροια των σταφυλιών,

στο θαυμάσιο λάδι 

της μυγδαλιάς

και στο σκοτεινό χυμό της παπαρούνας.

Δεν ξέρουν 

πως εσύ 

της τρυφερής κόρης 

ντύνεις το στήθος 

και κάνεις ουρανό την αγκαλιά της —

Δεν υποπτεύονται

πως έρχεσαι από αρχαίους μύθους 

ανοίγοντας ουρανούς,

πως κρατείς το κλειδί 

του οίκου των Μακαρίων 

ω εσύ, αιώνιων μυστικών 

σιωπηλέ Άγγελε!

Novalis